Το μεγαλύτερο πλοίο της Αρχαίας Ελλάδας

Ένα πλοίο του οποίου το ξύλινο σκαρί σώζεται σε εξαιρετική κατάσταση (εξωτερικά είναι κατασκευασμένο απο ξύλο πεύκου) και επιτρέπει να γίνουν σοβαρές παρατηρήσεις τεχνικής φύσης για τον τρόπο που ναυπηγούσαν τα καράβια τους οι αρχαίοι Έλληνες.

Το ναυάγιο είχε εντοπισθεί προ 20ετίας απο δύο ντόπιους δύτες, τον Τζάνι Οκιπίντι και τον Τζίνο Μορτέο. Απο εκείνη την στιγμή άρχισε μια τεράστια σε διάρκεια και σε μέσα ανασκαφική έρευνα που διήρκεσε 20 χρόνια, αποτύπωσε με κάθε λεπτομέρεια το σκαρί του εμπορικού πλοίου και τα εμπορεύματα που μετέφερε και κατέληξε με την επιχείρηση ανέλκυσης του ναυαγίου και μεταφοράς των ξύλινων τμημάτων του σε εργαστήριο στο Πόρτσμουθ της Βρετανίας, όπου άρχισαν οι εργασίες συντήρησής του.

Όταν ολοκληρωθεί η συντήρηση του, το ξύλινο σκαρί θα επιστρέψει στη Γέλα και θα είναι το κεντρικό έκθεμα στο υπο κατασκευή αυτή τη στιγμή στο Μουσείο Ελληνικής Ναυσιπλόιας, που ανεργείρεται σε δημόσια έκταση του Μπόσκο Λιτόριο, την εμπορική καρδιά της περιοχής της Γέλας στα αρχαία χρόνια.

Το εμπορικό πλοίο βυθίστηκε γύρω στο 480 π.Χ. εξαιτίας κακών καιρικών συνθηκών, που το είχαν οδηγήσει στο λιμάνι της Γέλας. Πρόκειται για το μεγαλύτερο εμπορικό πλοίο που έχει βρεθεί στη Μεσόγειο σε τόσο καλή κατάσταση.

Έχει μήκος περί τα 20 μ. και πλάτος περί τα 7 μ. και είναι κατασκευασμένο με την τεχνική του "κελύφους" και η μέθοδος συρραφής που έχει χρησιμοποιηθεί στην περίπτωση του είναι η ίδια απο την εποχή που στην Αίγυπτο βασίλευε ο Χέοψ (3η χιλιετία π.Χ.).

Έχουν σωθεί 17 μαδέρια, ολόκληρη η τρόπις, κομμάτια της πρύμνης κ.τ.λ. και απο το φορτίο του βρέθηκαν μελανόμορφη και ερυθρόμορφη αττική κεραμική. Λακωνική κεραμική, αντικείμενα απο μπρούντζο, αμφορείς με κρασί και λάδι και μια μεγάλη ποσότητα αγγείων που έχει παραχθεί στις αποικίες.

Το φορτίο του αποδεικνύει ότι το πλοίο έκανε μικρά ταξίδια μεταξύ Σικελίας και Μεγάλης Ελλάδας. Πολλά απο τα αντικείμενα που βρέθηκαν στο φορτίο του ανήκαν στο πλήρωμα του πλοίου και δίνουν πολλές πληροφορίες για την ζωή των ναυτικών, όπως ένας μικρός βωμός με τρεις θεότητες και σκηνή ζωομαχίας που χρονολογείται περί το 500 π.Χ.